Հիշեցնում եմ, միգուցե տեղեկացնում ոմանց։ Ուրեմն պատերազմի 4-րդ օրը ՀՀ ԶՈՒ ԳՇ պետ…

Հիշեցնում եմ, միգուցե տեղեկացնում ոմանց։
Ուրեմն պատերազմի 4-րդ օրը ՀՀ ԶՈՒ ԳՇ պետ Օնիկ Գասպարյանի պատերազմը կանգնեցնելու առաջարկը չի լսում Փաշինյանը, դրանից հետո այլ առաջարկներ, պատերազմից առաջ պատերազմը կանխելու առաջարկները ևս։
2020 թ. հոկտեմբերի 19-ից հետո ԱԽ նիստ չի հրավիրվել, այսինքն, նոյեմբերի 9-ի եռակողմի շուրջ առաջարկները, դրա բովանդակությունը  չեն քննարկվել ռազմական ղեկավարության հետ, թերևս,  բայց այն ստորագրելուց հետո 2020 նոյեմբերի 11֊ին Նիկոլ Փաշինյանի ընտանեկան թերթը որոշում է մեկնաբանություն վերցնել Օնիկ Գասպարյանից, թե բա իր առաջարկությամբ է եղել նոյեմբերի 9֊ին պատերազմը կանգնեցնելը և…
Իսկ նոյեմբերի 17֊ին արդեն Օնիկ Գասպարյանն ուղերձ է հղում, որտեղ տեսնում ենք, որ ոչ մի լուրջ առաջարկ հաշվի չի առնվել, բայց, իհարկե, դարձյալ փրկօղակ կար, թե բա  վատի և վատագույնի միջև ընտրվել է վատը։
Հիմա հետաքրքիր է տղերքի պահած Քարվաճառը, որը շատ դժվար էր պահելը և այստեղ հակառակորդը շատ զոհեր է տվել, կամ Աղդամը, Լաչինը եռակողմով հանձնելու առաջա՞րկն էլ է ԳՇ նախկին պետի առաջարկով կամ իմացությամբ եղել։ Եթե ոչ, ապա օրենքով Գերագույն չլինող անձը իրավու՞նք ուներ միանձնյա ռազմական և քաղաքական որոշում կայացնելու։
Չմոռանանք, որ  նոյեմբերի 9-ի եռակողմի 1֊ին կետում նշվում է կողմերը կանգնում են հրադադարի դրությամբ զբաղեցրած դիրքերում։ Բայց հաջորդ կետում տալիս ենք պահված տարածքները։
Բայց սա էլ դեռ հերիք չի, մեկ ամիս հետո Սյունիքից ենք զորք հետքաշում։ Սա ո՞նց հասկանանք։ Բանակը չի պարտվել այնքանով, որ բուն ռազմական գործողությունների ժամանակ քիչ տարածք ենք կորցրել, և կարողացել ենք պահել Քարվաճառ, Լաչին, Աղդամ, Արցախի մի մասը։ Բայց արդյո՞ք չի պարտվել բանակն ինքնակոչ գերագույնին, ով իրեն թիվ մեկ պատասխանատուն չի համարում այսքանից հետո, իսկ ռազմական ղեկավարությունը Դավիթ Տոնոյանը, Օնիկ Գասպարյանը, որ պատրաստ են կրել իրենց բաժին պատասխանատվությունը։ Բայց արդյո՞ք չի կրելու կամ կրել բանակը ոչ միայն իր պատասխանատվությունը։ Էլ չասեմ, որ Փաշինյանը պատերազմի ելքի համար և դրանից հետո արածների, ոչ մի պատասխանատվություն չի կրել և չի կրելու։ Մարդ, ով դեմ է եղել հայկական վերահսկողությամբ փախստականների վերադարձին Շուշի, բայց չի պահել Շուշին։ Անվերջ նեղ և կարևոր այլ դրվագներ կարելի է հիշել։
Հ.Գ. Այլ հարց է, որ ոչ միայն ռազմական ղեկավարությունը պիտի սլաքներն ուղղեր Փաշինյանին, այլ հանրությունն ու ընդդիմությունը, էդ տեսակ ղեկավարի հետ գոնե Արցախը կարողացել է պահել բանակը։ Եվ շատ հերոսություններ են եղել, շատ։ Բայց 5 տարի է անցել և դեռ շատ հարցերի պատասխան չունենք։ Լուռ են… Ուրիշ բան պիտի գրեի, բայց հիմա սա գրվեց։ Այո, չկար կառավարում, ծրագրված բարդակ էր, ծրագրված խայտառակ մոբիլիզացիա, անկապ ջոկատներ, մարդիկ հասնում էին առաջնագիծ, բանակի սուղ ռեսուրսները մսխվում էին, որովհետև Փաշինյանի ընտանիքի անդամները պիտի “պատերազմի մասնակից դառնային”… Եվ սա նաև կյանքեր է արժեցել…