Author: Suren Surenyants

Առաջիկա մեկ- երկու օրերին գլոբալ հակադրությունը նոր դրսևորում կստանա։ Ֆինլանդիան ու Շվեդիան դուրս են գալիս չեզոքության կարգավիճակից` հայտարարելով ՆԱՏՕ-ին անդամակցության մտադրության մասին։ Աշխարհն ավելի տուրբուլենտ կդառնա` մինչև, որ փոքր ու մեծ պատերազմներով, ստվերային ու բացահայտ բանակցություններով կայանա նոր աշխարհակարգը։

Նիկոլ Փաշինյանի իշխանությունը անհասկանալի քաղաքականություն է վարում, մի կողմից, թույլ տալով, որ պաշտոնական Բաքուն միանձնյա օրակարգ թելադրի խաղաղության բանակցություններում, մյուս կողմից` վտանգելով երկրի ներքաղաքական կայունությունն ու անվտանգությունը։
Երեկ Բաքվից հնչած “բացահայտումները”, մի կողմից, բանակցային վտանգավոր համատեքստ են ձևավորում, մյուս կողմից` կարող են էլ ավելի շիկացնել Հայաստանի ներքաղաքական էսկալացիան։

Մարդիկ նեղանում են, երբ ասում ես` մի վարկաբեկեք ընդդիմություն գաղափարը։ Իրենց ապաշնորհությամբ ձախողված Նիկոլ են լեգիտիմացնում, հետո փորձում եմ իմ անունը կապել Նիկոլի հետ։ Չի ստացվի…

Կայսրությունը չափազանց մեծ գին է վճարում` տակտիկական հաղթանակի համար
Երբ բանակի հաջողությունները կամ պատերազմի ընթացքը թույլ չեն տալիս խոսել կոնկրետ հաղթանակների, նվաճումների մասին, դա պետք է փոխհատուցել Արեւմուտքի դեմ “գաղափարական պատերազմի” մասին ելույթով: Հենց դա էլ Կարմիր հրապարակում արեց Պուտինը` մնալով այն գծի մեջ, որ նա դրել էր Մյունխենում` 2007-ին։
Ուկրաինայում Պուտինն, իհարկե, հաղթելու է, բայց այդ հաղթանակի գինը դառնալու է անհամեմատ թույլ Ռուսաստանը։ Սա այն դեպքն է, երբ կայսրությունը չափազանց մեծ գին է վճարում` տակտիկական հաղթանակի համար։

Սոթքի ուղղությամբ ադրբեջանական երեկվա սադրանքն, ըստ ամենայնի, Հայաստանի ԱԽ քարտուղար Արմեն Գրիգորյանի վերջին օրերի հարցազրույցների պատասխանն էր։ Բաքվում կարծում են, թե Գրիգորյանը “խախտել է դիվանագիտական էթիկետի կանոնները” ու բացահայտել է հայ- ադրբեջանական փակ քննարկումների առարկան։ Անկախ այն հանգամանքից, թե ինչ են պնդում Բաքվում` մեր իշխանությունները ԼՂ խնդիրը երբեք չպետք է օգտագործեն ներքաղաքական նպատակներով։ Նույնը վերաբերում է ընդդիմությանը։ Ներքաղաքական նպատակներով արտաքին քաղաքականության զգայուն թեմաների շահարկումը որեւէ օգուտ չի կարող տալ Հայաստանի բանակցային դիրքերին, փոխարենը ծնելու է անվտանգային ռիսկեր։

Ե՞րբ կլինի իշխանափոխություն
Մոլորություն է Հայաստանի ներքաղաքական գործընթացն ազգային- ազատագրական պայքար համարելը ու 20-րդ դարասկզբի կարգախոսներով հաջողություն ակնկալելը։ “Լաո”-ն ժամանակակից քաղաքական հարաբերություններում ասելիք, անելիք չունի։
Լիահույս եմ, որ հաջորդ ընդդիմադիր հարթակը կտրված կլինի անիրական ցնորքներից, չի փորձի հանրությանը միավորվել պրիմիտիվ հակաթուրքականության թեզերով, կունենա զարգացման օրակարգ` դրանով ցույց տալով Նիկոլ Փաշինյանի ու նրա իշխանության քաղաքական, գաղափարական սպառվածությունը։
Այդ ժամանակ Հայաստանում կլինի իշխանափոխություն։

Ես հավատում եմ Հայաստանի զարգացման հեռանկարին։ Պետք է միավորել բոլոր ուժերին, անհատներին, որոնք հավատարիմ են 88-ի շարժման արժեքներին, Սեպտեմբերի 21-ի խորհրդին, հավատում են հարեւան երկրների հետ բնականոն հարաբերություններ ունեցող ու համաշխարհային զարգացման համատեքստին ներդաշնակ զարգացող Հայաստանի տեսլականին։

Ո՞ւր է նախագահը
Նման ֆորս- մաժորային իրավիճակներում առանձնակի քաղաքական ֆունկցիոնալություն ունի նախագահի ինստիտուտը, որը պարտավոր էր տարածություն ստեղծել իշխանության ու ընդդիմության դիալոգի համար։
Նույնիսկ Արմեն Սարգսյանը նման ֆունկցիա 2018-ին կատարել է։
Տեղյա՞կ եք` մենք Հանրապետության նախագահ ունե՞նք, ո՞ւր է Վահագն Խաչատրյանը։

Ընդդիմությունը, թե բա` մենք մերիտոկրատական կառավարություն ենք ձեւավորելու։ Ինչքան Նիկոլը ձեւավորեց, այնքան էլ դուք կձևավորեք։ Անտագոնիստական մինիհամակարգերից ինչպե՞ս կարող են մերիտոկրատական կառավարություններ ծնվել…

Ուշադրություն դարձրե՞լ եք` արդեն մի քանի օր մենթերն ու ցուցարարները փողոցներում իրար ծեծում են, բայց “վոժդերը” Նիկոլը, Ռոբերտը, Սերժը "ծպտուն" չեն հանում(վերջին երկուսի մի քանի ռեպլիկը հաշիվ չի, խոսքը՝ քաղաքական դիրքորոշման մասին է): Ու գիտե՞ք` ինչով են զբաղված։
Միանգամայն ճիշտ եք` ռուսական շրջանակների մոտ իրար վրա “բոչկա” են գլորում։
Պուտինի տեղը լինեմ` երեքին էլ “կգցեմ”…