Author: Telegram

Смело.
https://t.me/parallel95/64690

КУКОЛЬНЫЙ ТЕАТР НИКОЛА БАРАБАСА
Здравия желаю, диванная армия!
Никол Пашинян не устает объяснять оппозиции, доступными ему методами, одну простую вещь: бесполезно играть с ним по его правилам.
Система, созданная Пашиняном в Армении, не является ни политической, ни демократической. Это не система здоровой конкуренции программ развития страны. Это система защиты и воспроизводства личной власти Никола. И она, по мнению ее создателя, настолько крепка, что он издевается над незадачливыми противниками прямо с трибуны парламента: «Вы почему перестали меня называть предателем и землепродавцем? Жаль. Я буду вам напоминать об этом всегда, чтобы вдруг не забыли меня называть предателем».
Пашиняну не страшно кривляться и провозглашать на весь мир тезисы настолько идиотские, что нормальный человек ушам своим не верит – «Если, например, Азербайджан отступает от мирной повестки, это не означает, что мы также должны отказаться».
Никол Пашинян отлично понимает, что он в полнейшей безопасности. В отличие от любого из оппонентов. Где, к примеру, сейчас симпатичнейший Аветик Чалабян, который носился с инициативой «Айакве» – пытался квалифицировать сдачу Арцаха как уголовное преступление? Чалабян – под «уголовкой». А Пашинян кокетливо требует называть себя землепродавцем.
Основной фатальный просчет армянской оппозиции – борьба с Пашиняном по правилам Пашиняна. Причины поражения в 44-дневной войне обсуждать в комиссии, созданной Пашиняном. Итоги выборов – в пашиняновском ЦИКе. Преступления Пашиняна – на митингах под надзором пашиняновской полиции.
А нужны – общественные, народные суды, комиссии и их вердикты. Общественный трибунал – и в первую очередь персонально по Николу Пашиняну и его художествам.
Беда и вина оппозиции – в том, что она все время легитимизирует пашиняновскую систему, имитирующую демократические институты, но по сути ничем не отличающуюся от азербайджанской автократии Ильхама Алиева.
А нужно противопоставлять карманным институтам власти Пашиняна общественные, созданные при помощи реальной демократии.
Чтобы Никола Пашиняна назвал, причем аргументированно, предателем и изменником не отдельный депутат, а общественный трибунал, созданный народом Армении.
Связь: @TovgeneralBot
Чат: https://t.me/genshtabchat


Խաղաղության պայմանագրի այլընտրանքը
 
«Խաղաղության պայմանագրի» միակ այլընտրանքը ավելի լուրջ խաղաղության պայմանագիրն է։ Հայաստանից պետք է հնչի ավելի լուրջ խաղաղության պայմանագրի հայտ՝ փորձելով վերցնել նախաձեռնությունը։ Մնացած տարբերակները մոտ են արկածախնդրությանը։
«Ավելի լուրջ խաղաղության պայմանագրի» գաղափարը զգալի ռեսուրս ունի՝ սեփական հասարակության մեջ և դրսում հասկացված լինելու, մանևրելու, բնական դաշնակիցներ ձեռք բերելու, պատերազմի ռիսկը նվազեցնելու  համար։  Գաղափար, որն էապես տարբերվում է Նիկոլի բազային սցենարից, բայց ինստիտուցիոնալ հնչեցնողը չկա։ Ու սա է մեր լրջագույն պրոբլեմը, որի լուծմանը համառորեն չենք գնում։
Ուղիղ մեկ տարի առաջ մենք ունեինք պայքարի, դիմադրության նույն ձևաչափերը և կառույցները, պայքարի ու դիմադրության նույն պատկերացումները, և մենք չկարողացանք կասեցնել Արցախի հայաթափման սցենարը։
Այդ դեպքում ինչո՞ւ մենք պետք է ի վիճակի լինենք առանց փոփոխությունների, գրագետ վերափոխումների կասեցնել հաջորդ ողբերգությունը։
Միայն գիտակցված փոփոխությունների գնալու դեպքում է հնարավոր աղետի վիճակագրից վերափոխվել աղետ կասեցնողի, իսկ բոլոր հարցումները ցույց են տալիս, որ հասարակությունը դնում է փոփոխությունների պահանջ։
 
 
Բովանդակության և մենեջմենթի փոփոխությունը
 
Կասեցնելու համար «ճակատագրով», իսկ իրականում մեր սխալների պատճառով հերթական աղետը, պետք է գնալ բովանդակության և մենեջմենթի արագ ու գրագետ փոփոխության։
Այսօր կա առողջ ազգային առաջադիմական նոր համակարգերի ձևավորման, պայքարի ու պատասխանատվության նոր ձևաչափերի երեք ռեսուրս.
 
1.     Անհատներ (ունենք լուրջ ցանկ՝ տարբեր կառույցներում գտնվող-չգտնվող անհատների)
2.     Եկեղեցի
3.     Բանտեր (Երևանի և Բաքվի)
 
 Պետք է փոխվի «ընդդիմության» ընկալումը։ Ընդդիմություն են բոլոր այն շերտերը և անհատները, որոնց համար այսօրվա իրականությունն անընդունելի է, կենսական անհամատեղելիություն է։
Հաջորդ քայլով պետք է գտնել ընդդիմության դռների բացման մեխանիզմը։ Պետք է բացվել հասարակության համար։
Պետք է գտնել անհատների, եկեղեցու և բանտերի համագործակցության ձևաչափը։ Հենց այստեղ է մոդերատորի պատմական սուր անհրաժեշտությունը։ Մեզ այսօր պետք չէ լիդեր, դադարեցնենք դրա փնտրտուքը կամ հորինումը։ Մեզ այսօր պետք է մոդերատոր է, ով հանրության մտածող, մտահոգ, գրագետ, պասիվ, մոլորված և մյուս շերտերին կդնի երկխոսության մեջ և կմիավորի։
Պետք է ունենալ գրագիտություն և խիզախություն՝ հարցերին նայելու այլ տեսանկյունից, գնալու էական փոփոխությունների և կազմակերպելու պայքարի  ճիշտ մենեջմենթ։ Այսօր մեր պայքարը չունի մենեջմենթ, իսկ առանց դրա՝ հաջողությունը բացառված է։ Ունե՞նք սա ընդունելու խիզախությունը։ «Խաղաղության ավելի լուրջ» հայտի սկզբունքների մասին ավելի մանրամասն կխոսեմ վաղը։
 
Վահե Հովհաննիսյան
Այլընտրանքային նախագծեր խումբ