Category: Armenian Sensations

🇦🇿🇦🇲 Победа ГД на выборах 2026 года — это переселение азербайджанцев с особым статусом в Ереван, Вагаршапат, Горис, Аштарак, Арташат, Гюмри, Капан, Иджеван, Ехегнадзор, Раздан, Абовян, Армавир, Мецамор, Гавар и т.д.
Как «Байрактар» не разбирает, на чью голову он падает — на голову сторонника Пашиняна или сторонника оппозиции, так и тут: азербайджанцы с особым статусом переедут не только туда, где «живёт плохая оппозиция», но и переедут жить даже не по соседству, а вместо сторонников власти и её тасовщиков.
🌐 Instagram, 🌐TikTok, 🌐 YouTube, 🌐 VK, 🌐 Telegram, 🌐 Facebook

Просто на ум пришло: представьте к вам пришёл Микаэл Србазан или Баграт Србазан… Или представьте, что к вам пришёл сам Святейший…
Для меня это было бы событием на всю жизнь 🙏🏻 как я гордился бы. Я и так горжусь тем, что Микаэл Србазан (на фото) 3 февраля был на подкасте нашего канала. Мы этим безмерно гордимся, для меня это было одним из самых больших событий в жизни.
Пусть Всевышний Господь Хранит национального благотворителя Самвела Карапетяна и всех политзаключенных
Пусть Всевышний Господь Хранит истинных Своих служителей, архиепископов Микаэла Аджапахяна, Баграта Галстаняна, Аршака Хачатряна, епископа Мкртича Прошяна которые доказали, что для них Служение Господу, единство Церкви и любовь к Родине и её народам на первом месте.
Пусть Всевышний Господь Даст Католикосу всех армян Гарегину ll и архиепископам и епископам сил, терпения и мудрых решений выстоять и победить.

✝️Давление на священнослужителей , отвратительная компания по дисскредитации Церкви, задержание и арест архиепископов все это на самом деле показатель нескольких важных сдвигов в общественно-политическом ареале в Армении и вокруг нее.
Можно долго рассуждать о том, что это правовой беспредел, что это по сути какой то дешёвый сюрреализм замешанный на маниакальном стремлении властей растоптать ААЦ, в конце концов это показательный акт устрашения для строптивых но…но на самом деле это маркер очень серьезных процессов.
1-Власть арестовывал архиепископов по сути расписалась в своем бессилии настроить против Армянской Апостольской Церкви население Армении , что по сути является нонсесом, но тем не менее было одной из таргетов антицерковной компании властей.
2-Попытка взорвать из нутри Церковь то же оглушительно провалилась , поскольку те церковники ( не важно архиепископы , обычные священники или дьяконы и иереи) ранее так или иначе были дискрредетированны в глазах армянского общества практическими теми же “грехами”, в коих обвиняют власти огульно обвиняют Католикоса.
3-У подавляющей части армянского общества вся эта физически отвратительная возня властей вокруг Церкви вызывает уже не недоумение или отторжение, но и внутреннюю агрессию , что является показателем формирования действенного протеста со стороны людей , которые далеки от политики.
4-Действия властей уже фактически не разваливают Церковь (что в принципе изначально было невозможно) а консолидируют вокруг нее даже самую инертную часть общества.
5-Действия властей напоминают сжатие пружины , чем больше давят на Церковь тем сильнее отталкивающий эффект.
6-Встране практически уже ни у кого не остаётся сомнений , что антиЦерковная компания властей Армении началась с подачи турецко-азербайджанского тандема.
Так это или нет на самом деле уже не имеет значения, данное мнение превалирует у подавляющей части армянского общества.
И именно попытка разыграть в Армении “украинский сценарий” с развалом традиционной конфессиональной составляющей населения Армении , как раз привела к консолидации общества вокруг “тихого” сопротивления действиям нынешних властей Армении.
Очень любопытно , а власть хоть понимает, что она уже проиграла и понимает ли куда ее завела беспробудная компания по обслуживанию требований турецко-азербайджанского тандема ?

Արմեն Գևորգյան. Հայաստանի և արաբական աշխարհի համագործակցության մասին
(մաս3)
«+1» դոկտրինի նոր գործնական առանցքներ՝ տնտեսություն, տեխնոլոգիաներ, լոգիստիկա, ռազմաարդյունաբերական համալիր
Հիմա՝ ամենակարևորը։ Առանց դրա այս հոդվածը կլիներ պարզապես մտորումների շարք։
1. Տնտեսություն. Ներդրումներ, տեխնոլոգիաներ, կառավարում
Արաբական ներդրումները աշխարհի կապիտալի և տեխնոլոգիաների ամենամեծ աղբյուրներից մեկն են։ Բայց ավելի կարևոր է, որ արաբական ներդրումները միշտ հետևում են «բավարար ֆինանսներ + նոր տեխնոլոգիաներ + որակյալ կառավարում» բանաձևին։ Սա արդիականացման հնարավորությունների պատուհան է, մի համադրություն, որը չունեն ո՛չ մեր արևմտյան գործընկերները, ո՛չ էլ մեր ավանդական արևելյան գործընկերները։ Ռուսաստանի շուրջ պատժամիջոցների ռեժիմը ստեղծել է անսպասելի ազդեցություն. Հայաստանի և ԱՄԷ-ի միջև առևտրաշրջանառությունը կտրուկ աճել է՝ Հայաստանը վերածելով կարևոր լոգիստիկ կենտրոնի։ Մենք պետք է այս գործընթացը ընկալենք ոչ թե որպես ժամանակավոր անոմալիա, այլ վերածենք այն կառուցվածքային և երկարաժամկետ առավելության։
2. Ռազմաարդյունաբերական համալիր և անվտանգություն
Ծոցի երկրները զենքի և ռազմական տեխնոլոգիաների ամենամեծ շուկաներից մեկն են։ Բայց ավելի կարևոր է, որ նրանք ավելի ու ավելի են զարգացնում իրենց սեփական ռազմաարդյունաբերական հարթակները։ Սա Ռուսաստանի կամ Եվրոպայի այլընտրանք չէ։ Այն երրորդ առանցք է։ Անկախ, տեխնոլոգիապես զարգացած, պրագմատիկ։
3. Արաբական հումանիտար համալսարան/ակադեմիա Հայաստանում: Այն կարող է դառնալ.
• արաբական ուսումնասիրությունների կենտրոն,
• մշակութային դիվանագիտության կամուրջ,
• Մերձավոր Արևելքի հետազոտական ինստիտուտ,
• երկխոսության տարածք,
• հարթակ, որտեղ հայ և արաբ երիտասարդները կարող են միասին սովորել։
Նման նախագիծը կբարձրացնի Հայաստանի կարգավիճակը տարածաշրջանում։
Եզրափակելով.
Հայաստանն ունի եզակի առավելություն, որը չունի տարածաշրջանի որևէ այլ երկիր. շնորհիվ արաբական և ԱՊՀ երկրներում բնակվող հայկական սփյուռքի՝ Հայաստանը կարող է դառնալ բնական կամուրջ այս երկու խոշոր աշխարհաքաղաքական տարածքների միջև։ Այս դերը ո՛չ պարտադրված է, ո՛չ էլ հորինված. այն աճում է պատմական փորձից, լեզվից, կրթությունից և մարդկային շփումներից։ Եվ եթե մենք հաջողության հասնենք այս գործառույթը հասկանալու և իրացնելու հարցում, ապա այն Հայաստանին կվերածի ոչ միայն «տարանցիկ տարածքի», այլև տարածքները միավորողի։
Այն ժամանակ, երբ ավանդական Արևմուտքը տառապում է ոչ միայն ինքնառեֆլեքսիայով, այլև ներքին մասնատումով, իսկ Ռուսաստանը և Իրանը պատժամիջոցների տակ են, արաբական աշխարհը դառնում է մի տարածք, որտեղ Հայաստանը կարող է աշխարհի հետ խոսել հնարավորության, այլ ոչ թե կախվածության լեզվով։
Մենք չպետք է մոռանանք նաև, որ արաբական աշխարհն այսօր դառնում է նոր համաշխարհային կարգի կենտրոններից մեկը։ Հենց Մերձավոր Արևելքի երկրներն են սկսում կարևոր դեր խաղալ BRICS+ կազմավորման ճարտարապետության մեջ։ Սա նշանակում է, որ Հայաստանի կապերի ամրապնդումը արաբական աշխարհի հետ Երևանին տեղադրում է նոր գլոբալ Արևելքի հետ ուղիղ երկխոսության գոտում, որտեղ ի դեպ ձևավորվում է 21-րդ դարի տրամաբանությունը։

👹Сегодня прошло судебное заседание по делу Гагика Царукяна.
“Вам делать больше нечего, кроме как на основании какой то бумажки уголовное дело возбуждать”? -Гагик Царукян

Два часа абсурда, или как в Армении принимают бюджет на фоне пике хозяйства
Заседание парламента 3 декабря началось с характерного для нынешней власти провала: вновь не удалось собрать кворум, и начало затянулось на полчаса. Этот мелкий, но красноречивый хаос стал прелюдией к обсуждению главного финансового документа страны – госбюджета на 2026 год. То, что происходило далее, было не дискуссией о будущем, а ритуальным танцем на руинах экономической политики, где цифры давно оторвались от реальности, а риторика – от здравого смысла.

Министр финансов Ваге Ованнисян вышел с докладом, словно бухгалтер, отчитавшийся об успешном переносе бумаг из одной папки в другую. Он сухо перечислил 30 поправок, часть которых приняли, часть – отклонили. Расходы выросли на 4,2 млрд драмов. Кому? Аппарату премьера, Минэкономики и, что особенно цинично, – целый миллиард на «авантюру» обязательного медицинского страхования, проект, чья реализация вызывает больше вопросов, чем доверия. При этом макропоказатели остались прежними: сказочный рост ВВП в 5,4% и дефицит в 4,5%. Власть, кажется, живет в параллельной реальности, где можно бесконечно увеличивать траты, не меняя фундаментальных параметров.

Но истинный абсурд скрывался в деталях. На вопрос, что же станет драйвером роста промышленности, которая ныне в упадке, министр смог назвать лишь одно – золотой рудник Амулсар. Тот самый проект, вокруг которого несколько лет кипели экологические протесты и который власти клялись «пересмотреть». Получается, после громких обещаний о реиндустриализации и «зелёном» переходе, экономика страны по-прежнему держится на сырьевой игле, которую же и обещали ослабить. Это не план развития – это капитуляция перед обстоятельствами.
Дальше – больше. Выяснилось, что Армения недополучила значительную часть из 2,6 млрд евро помощи от ЕС. И это на фоне колоссального госдолга, который приближается к 50% ВВП. Как метко заметил оппозиционный депутат Артур Хачатрян («Айастан»), отныне каждый третий драм из бюджета будет уходить не на школы или дороги, а на обслуживание этих долгов. Проецируя это на семью: если ваш доход 300 тысяч драмов, то 100 тысяч ежемесячно вы отдаёте банкам. Назовите такую семью благополучной?
Его аргументы были железными: 75% населения получают зарплату ниже среднего уровня, 330 тысяч граждан – в чёрных списках должников. Экономика, по словам депутата, держится на мыльном пузыре строительства и спекуляциях с недвижимостью, а пыль и пробки Еревана – лишь видимое следствие этой порочной модели.
В ответ прозвучала не защита, а карикатура на неё. Провластный депутат Бабкен Тунян, вместо анализа сегодняшних проблем, принялся копаться в кризисе 2008 года. Его главный аргумент по поводу безнадежных долгов населения оказался сюрреалистичным: «Они были всегда». То есть «бархатная революция», свершившаяся под лозунгами справедливости и разрыва с порочным прошлым, привела к тому, что это прошлое стало главным оправданием провалов настоящего.
Апофеозом этого спектакля стало выступление Никола Пашиняна. Премьер, как обычно, излучал «гигантский оптимизм». Он доволен работой правительства («не отлично, но хорошо»), он уверен, что страна на «устойчивой траектории», а гигантский долг в $4.4 млрд – это просто неизбежная плата за оборону, не принесшую, впрочем, видимых достижений.
Его заявления перешли все границы здравомыслия. «Мы близки к ликвидации крайней бедности» (0,6% – цифра, которая сама требует объяснений), а причина бедности, оказывается, «не в отсутствии работы, а в отсутствии умения… ее преодоления». Попробуйте сказать это человеку с зарплатой в 150 тысяч драмов, который не может выплатить кредит в 250 тысяч. Самое же циничное – «поставить под ружье» пенсионеров, объявив, что лучше вложить деньги не в прибавку к нищенской пенсии, а в непонятную систему медстрахования. Это уже не экономическая политика, это эксперимент над людьми.

7 декабря 1988 года в Армении произошла трагедия, объединившая весь мир.
Уважаемые друзья,
приглашаем вас присоединиться к памятному мероприятию, посвящённому годовщине Спитакского землетрясения.
Вместе мы почтим память погибших, вспомним силу единства армянского народа и выразим поддержку тем, чьи судьбы были навсегда изменены этим днем.
В рамках мероприятия мы также организуем показ художественного фильма Сарика Андреасяна «Землетрясение», который через искусство и человеческие истории передаёт трагизм тех событий и несгибаемый дух людей, переживших катастрофу.
❤️«Евразия-Армения» Ждёт Вас
📆 7.12.2025
🕓 15.00


Հասարակությունը՝ որպես գլխավոր արբիտր
 
Կարևոր փաստաթղթերի հրապարակայնացումը սովորաբար ունենում է մեկ հիմնական նպատակ՝ այդ փաստաթղթերը ներկայացնել հանրության դատին։ Արբիտրը հանրությունն է։ Երբ այդ արբիտրը բացակայում է, ցանկացած կարևոր, շրջադարձային պատմական փատաթղթի բացահայտում ստանում է դեֆորմացված իմաստ։
 
Իշխանության հրապարակած փաստաթղթերի փաթեթից, կազմակերպված բեմադրություններից, ի պատասխան արձագանքներից վեր՝ կա շատ ավելի կարևոր բան. 2019-ին համանախագահները Հայաստանին առաջարկել են կարգավորման տարբերակ, որը երաշխավորում էր.
 
ա. Հայկական Արցախ
բ. Պատերազմի բացառում
գ. Զոհերի բացառում
դ. Ազգային արժանապատվության ստորացման բացառում
 
Եթե 2019-ին Հայաստանի իշխանությունները կառչեին առաջարկվող տարբերակից, մտնեին կիրառական բանակցային պրոցես, չէր լինի պատերազմ, չէին լինի զոհեր, չէր լինի Արցախի կորուստ, չէր լինի այսօրվա վիճակը։
 
Եթե Հայաստանում լիներ կենսունակ հասարակություն, հիմա Երևանում կլիներ նախահեղափոխական վիճակ։ Հանրությունը պատասխանատվության կկանչեր իշխանություններին։
 
Իսկ այսօրվա Հայաստանն ապրում է սովորական իր կյանքով։ Ես չեմ մեղադրում դժվար կյանքով ապրող մեր հայրենակիցներին։ Խնդիրը իբր կրթվածների, իբր կարդացածների, իբր էլիտաների, իբր գիտակից այլ խավերի մեջ է։
 
Ժամերով կարող են դատարկ փիլիսոփայել իրական Հայաստանի, գլոբալիզմի և ազգայնականության վախճանի մասին՝ արդարացնելով իրենց ամորֆ կեցվածքը։ Փաստը մնում է փաստ. հայ ժողովրդին ասում են՝ եթե 2019-ին կայացվեին ճիշտ որոշումներ, դու չէիր ունենա պատերազմ՝ իր բոլոր աղետալի հետևանքներով, իսկ հայ ժողովուրդը ռեակցիա չի տալիս։ Սա է ամենավախենալուն։ Որովհետև սա տեսնում է նաև թշնամին, ու անշուշտ, կանի հետևություններ։
 
Բայց որպեսզի այդպես չլիներ տարիներ, շարունակ պետք էր աշխատել սեփական հասարակության հետ, ոչ թե տարիներով լռել ու ընտրությունների շեմին արթնանալ։ Ազգային կապիտալը պետք է ձևավորեր աշխատանքի կառույցներ՝ չի արել, ռեսուրս ունեցող գործիչները պետք է հասկանային այս պարզ խնդիրը՝ չեն արել։ Պետք էր անընդհատ շփվել, երկխոսել սեփական հասարակության հետ՝ չի արվել։ Շատ բան չի արվել։
 
Մի քանի անգամ ասել եմ. մենք միշտ քննարկում ենք, թե ով է մասնակցելու առաջիկա ընտրություններին, միամտաբար կարծելով թե դա´ է ամենակարևորը։ Իրականում ամենակարևորը հարցն այլ է՝ ո՞վ է քվեարկելու, ո՞ր քաղաքացին, ո՞ր հասարակությունը։ Այսօրվա անտարբեր քաղաքացու քվեարկությունից ոչ մի լավ բան մի սպասեք։
Դեռ ժամանակ կա՝ ճիշտ աշխատելու դեպքում ընտրությունների շեմին ստանալու կենսունակ քաղաքացի ու կենսունակ հասարակություն։ Մնում է ճիշտ աշխատելը։
 
Վահե Հովհաննիսյան
Այլընտրանքային նախագծեր խումբ