Category: Suren Surenyants

ԱՄՆ-ում դեֆոլտ չի լինի. Սպիտակ տունն ու հանրապետականները սկզբունքային համաձայնության են եկել՝ պետական պարտքի վերին շեմը բարձրացնելու շուրջ:

Նիկոլին «Քաջ Նազարի» սինդրոմը չի լքում: «Պարզվում» է՝ «պարտվողական» գեներալիտետը դեռ 2020-ի նոյեմբերի 9-ին է կողմ եղել անկլավները հանձնելուն, բայց վարչապետը «քաջաբար» դիմադրել է: Բա հիմա ո՞ւր է «քաջությունդ», թե՞ էլի Օնիկն է մեղավոր…

Թուրքիայի նախագահական ընտրություններում երկրորդ փուլն այլևս ակնհայտ է։

Փաստորեն, Վաշինգտոնում Բլինքեն- Միրզոյան- Բայրամով հանդիպումից զատ, տեղի են ունեցել նաև Միրզոյան- Բայրամովը երկկողմ բանակցություններ:
Ուղղակի բանակցությունների ինստիտուտն արդյունավետ կարող է լինել միայն երկու կողմերի միջև ուժերի բալանսավորված, հավասար հարաբերակցության դեպքում: Այն դեպքում, երբ ռազմա-քաղաքական բալնսն ակնհայտորեն Բաքվի կողմն է, պարզ է, թե ով է թելադրելու երկկողմ բանակցությունների օրակարգը:

Հայ- ադրբեջանական հարաբերությունների կարգավորման գործընթացը, առավել ևս՝ ԼՂ խնդիրը, միջազգային օրակարգի հրատապ թեմաների շարքում չկան: Օրինակ, հանդիպում են ՄԱԿ Գլխավոր քարտուղար Անտոնիու Գուտերեշը ու Ռուսաստանի ԱԳ նախարար Սերգեյ Լավրովը, քննարկում են իրավիճակը Սիրիայում, Ուկրաինայում, Աֆղանստանում ու ոչ մի խոսք հայ- ադրբեջանական հարաբերությունների մասին, եթե նույնիսկ վերջին օրերին մեր տարածաշրջանում էսկալացիայի զգալի աճ կա:

ԼՂ-ի սուբեկտության միակ երաշխիքը Ստեփանակերտ- Բաքու դիալոգն է
Ցավով եմ ասում, բայց ստիպված եմ արձանագրել:
Եթե երեկ Փաշինյանը, գեղեցիկ փաթեթավորումների ու ընդհանուր ձևակերպումների ներքո, փորձում էր քողարկել իր դիրքորոշումը, ապա Հայաստանին ու Արցախին ուղղված Ալիևի սպառնալիքը ցինիզմի բաղադրիչով ուղղակի էր՝ զերծ անգամ դիվանագիտական բանաձևումների:
Ծանր օրեր ենք ապրում. իրական չէ ոչ միայն Արցախի անկախության օրակարգը, այլ խիստ մշուշոտ է անգամ սուբեկտության հեռանկարը:
Աստված իմաստնություն տա Երևանի ու Ստեփանակերտի կառավարիչներին: ԼՂ-ի սուբեկտության միակ երաշխիքը Ստեփանակերտ- Բաքու դիալոգն է, եթե այն նույնիսկ բարդ ու ոչ սիմետրիկ է լինելու:

Ամեն անգամ, երբ Նիկոլ Փաշինյանը խոսում է ԼՂ խնդրի մասին, սարսափում եմ: Այս մարդը իշխանության հինգ տարիներին այդպես էլ չի հասկացել խնդրի էությունը, բանակցային գործընթացի առանձնահատկությունները ու հնչեցնում է մտացածին թեզեր, որոնք բխում են Բաքվի օրակարգից:

Լավրովը Թուրքիայում խոսում է տարածաշրջանի «հետկոնֆլիկտային վերականգնման» մասին, իսկ Ռուբեն Վարդանյանը միամտորեն կարծում է, թե իր «ավելի կտրուկ» դիրքորոշումը փրկելու էր Արցախը…

Ամուսինը խոսում է «5-րդ շարասյան», կինը՝ «11 հազար դասալիքի» մասին: Սա այլևս պետություն չէ, անտանելի մի գժանոց է, որտեղ «կառավարող» ընտանիքը բացահայտ պատերազմ է հայտարարել մի ողջ ժողովրդի: Ի դեպ, մեր բանակի դասալիքների մասին օրեր առաջ նման թիվ հնչեցրել էր Ալիևը: