Category: Suren Surenyants

Երբ որոշ արևելագետ- թուրքագետներ, ինքնակայացման ճանապարհին, թիրախավորում են Առաջին նախագահի խորհրդական Ժիրայր Լիպարիտյանին, հասկանում եմ, որ անգամ 44-օրյա պատերազմում կրած ծանր պարտությունից հետո ոմանք գերադասում են ապրել միֆերով, որոնք հակոտյա են պետություն ունենալու գաղափարին:

Մի զարմանալի հասարակություն ունենք:
Ռուսամետները «ոգևորվում» են, որ ԼՂ խնդիրն անտեսված է Պրահայի հայտարարության տեքստում, արևմտամետները «ոգևորվում» են, որ Արցախը «մոռացվել» է Սոչիի տեքստում:
Փաստորեն, ազգովի «ոգևորվում» ենք, որ Ալիևը «փակում» է կոնֆլիկտի էջը:

Արցախի Ազգային ժողովը հոկտեմբերի 30-ին արտահերթ նիստ կգումարի, ապա Ստեփանակերտում հանրահավաք կլինի:
Այս նիստ- հանրահավաքի գաղափարն ինձ ակնհայտորեն դուր չի գալիս, որովհետև առավելապես ճնշման գործիք է Նիկոլ Փաշինյանի հանդեպ, ով մեկ օր անց եռակողմ բանակցությունների է մեկնելու՝ Պուտինի ու Ալիևի մասնակցությամբ: Մյուս կողմից, արցախցիներն այլընտրանք չունեն, որովհետև հայ- ադրբեջանական հարաբերությունների կարգավորման արևմտյան տարբերակով, որին հակված է Փաշինյանն, ըստ էության՝ չեն ստանում վարչատարածքային սուբեկտության(չշփոթել անկախության հետ)ու անվտանգության շոշափելի մեխանիզմներ:

Փաշինյանի թիմի համար ԼՂ-ն այլևս «այլ տարածք» է, որովհետև դա է դարձել իշխանություն պահելու բանաձևը
«Կարծում եմ՝ Հայաստանի Հանրապետության իշխանությունները որոշում են Հայաստանի ճակատագիրը, և այլ երկրի կամ տարածքի ղեկավարության միջամտությունը Հայաստանի արտաքին գործերին չի կարելի թույլ տալ»,- ասել է Արսեն Թորոսյանը՝ նկատի ունենալով Արցախի նախագահ Արայիկ Հարությունյանին:
Հիմա հասկանո՞ւմ եք, թե որն է ռալիստների ու ՔՊ գործիչների ցինիզմի տարբերությունը:
Ռեալիստները բանակցային արժանապատիվ լուծման կողմնակից էին մինչև 44-օրյա պատերազմը, երբ Նիկոլ Փաշինյանը, Արսեն Թորոսյանն ու սրանց թիմակիցները դաշնակցականներից ավելի հայդատական էին ու «Արցախը Հայաստան է ու վերջ» վանկարկելով՝ քաղաքական դիվիդենտեր էին հավաքում, որի գինը դառնալու էին հազարավոր լուսավոր կյանքեր:
Ռեալիստները 44-օրյա պատերազմից հետո ասում էին, որ ԼՂ-ի անկախության օրակարգը մնացել է պատերազմի փլատակների տակ ու պետք է գտնել Արցախի հայկականության ու նրա ժողովրդի անվտանգության ապահովման արդյունավետ մեխանիզմներ, իսկ երկիրը ավերակների վերածած իշխանությունն ու նրա «նշանակած» ընդդիմությունը դարձյալ խաբում էին ժողովրդին՝ մեկը Կոսովոյի նախադեպ, մյուսը՝ Շուշիի ու Հադրութի դեօկուպացիա խոստանալով: Փաշինյանի ու Քոչարյանի թիմերի դարդ ու ցավն Արցախը չէր, այլ արտահերթ ընտրություններում մեր հասարակության քվեները «լափելն» էր:
Ռեալիսները հիմա էլ նույն բանն ես ասում՝ առանց մի գրամ պոպուլիզմի, իսկ «Արցախը Հայաստան է և վերջ» ասողների համար ԼՂ-ն դարձել է «այլ տարածք», որովհետև դա է դարձել իշխանություն պահելու բանաձևը: Մեկը հարցնող լինի, թե ինչո՞ւ պատերազմի առիթ տվեցիք ու հանձնեցիք այդ «այլ տարածք»-ի տարածքները:

Ռազմական նոր բախումների ռիսկերը մեծանում են
Պաշտոնական մակարդակում Երևանն ու Բաքուն իրար հակադրվում են կոմունիկացիաների ապաշրջափակման հարցերում, փոխադարձաբար հնչում են մեղադրանքներ սահմանային կուտակումների վերաբերյալ: Պրահայի փխրուն պայմանավորվածություններն, ըստ էության, չեղարկվում են, եթե նույնիսկ եվրոպացի դիտորդները պատրաստվում են ժամանել Հայաստան:
Ռազմական նոր բախումների ռիսկերը մեծանում են, տա Աստված, սխալվեմ:

ԱՄՆ նախագահ Ջո Բայդենը «Միջուկային արմագեդոնի» ռիսկն ամենաբարձրն է համարել՝ Կարիբյան ճգնաժամից ի վեր: Արդյո՞ք Բայդենն ակնարկում է ուկրաինական ճգնաժամի բանակցային լուծման անհրաժեշտության մասին: