🔴 Հարց հետևորդներին՝ անկեղծ պատասխանի ակնկալիքով․ սառը գլխով գրված ու քննադատվելու պատրաստ գրառում
Խնդրում եմ, որ այս հարցին պատասխանեք անկեղծ։ Եկեք վերադառնանք 2020 թվականի սեպտեմբերի 26-ի վիճակին։ Ձեզանից ո՞վ էր համաձայն լինելու, որ Հայաստանը հենց այնպես, ոչնչի դիմաց Ադրբեջանին վերադարձնի 5 + 2 շրջանները: Կրկնում եմ՝ ոչնչի դիմաց, ոչ մի կարգավիճակի դիմաց։
Անձամբ ես դեմ էի լինելու ու ոչ թե նրա համար, որ ես «ոչմիթիզական» եմ, ինչպես որոշ շրջանակներ ամեն պատեհ ու անպատեհ առիթով պիտակավորում են իրենց հետ տարակարծություն ունեցող մարդկանց։ Անգամ հիմա՝ պատերազմում պարտվելուց հետո, այո՜, ասում եմ, որ դեմ էի լինելու նման զիջմանը, իսկ դա միակողմանի զիջում էր, ոչ թե փոխզիջում։
Եթե լիներ փոխզիջումային լուծման հասնելու հնարավորություն, դրան կգնային թե՜ Ռոբերտ Քոչարյանը, թե՜ Սերժ Սարգսյանը, թե՜ Նիկոլ Փաշինյանը, դրան կգնար նաև Լևոն Տեր-Պետրոսյանը, որովհետև նրա կողմից հրաժարական տալու «քաղաքացիական պատերազմից խուսափելու» դրդապատճառը գոնե ինձ համար համոզիչ չէ ու այս թեմային անդրադառնալու առիթներ դեռ, վստահաբար, կլինեն։ Այստեղ ղեկավարի անձը ինձ համար էական չէ, որովհետև ես նրանցից ոչ մեկի քաղաքական գծի մեջ չեմ ու նրանց պահելու խնդիր չունեմ։ Չի եղել փոխզիջման տարբերակ, եղել է Հայաստանին պարտադրվող միակողմանի զիջում, որին մեր ղեկավարները չեն գնացել ու ես նրանց հասկանում եմ, որ չեն գնացել նման զիջման։ Այլ հարց, որ ես մեղադրում եմ նրանց բոլորին, որ չեն ստեղծել մի պետություն, որի հետ Ադրբեջանը չէր համարձակվի մտնել պատերազմի մեջ։
Ես չեմ հավատում դասագրքային քաղաքականությանը․ չի եղել լուծման հնարավորություն, որին կգնար Հայաստանի ղեկավարը ու որը ընդունելի կլիներ ժողովրդի կողմից։ Պատերազմում պարտվելուց հետո շատ հեշտ է հետահայաց ինչ-որ թվացյալ լուծումներից խոսելը։ Էլ չեմ խոսում այն մասին, որ ԵԹԵ անգամ գնացած լինեինք նման զիջման ու նորից սկսվեր ռուս — ուկրաիանական պատերազմը, ո՞րն էր երաշխիքը, որ չէր լինելու այն, ինչ եղավ։ Չկա նման երաշխիք, եթե չկար Արցախի ստատուս։ Ի վերջո, եթե չլիներ ռուս — ուկրաինական պատերազմը, այն Արցախը, որը կար 44-օրյայից հետո, առ այսօր էլ լինելու էր։ Ինչու՞ ենք մենք վստահ ասում, որ այ մենք եթե այսպես անեինք, ապա այսպես կլիներ, բայց միևնույն ժամանակ անտեսում եք արտաքին այն հանգամանքները, որոնք գետնի վրա իրավիճակ են փոխել տարածաշրջանում։
Հիմա հարցը․ պատկերացրեք 2020 թվականի սեպտեմբերի 26-ն է ու Նիկոլ Փաշինյանը ուղերձով դիմում է ժողովրդին՝ ասելով, որ կամ պետք է ոչ մի բանի դիմաց (եթե չկար Արցախի անկախություն, մնացածը ոչ մի բան են) տանք 5+2 շրջանները կամ պատերազմ է սկսվելու։ Դուք ի՞նչ կասեիք այդ ժամանակ։
Խնդրում եմ, որ այս հարցին պատասխանեք անկեղծ։ Եկեք վերադառնանք 2020 թվականի սեպտեմբերի 26-ի վիճակին։ Ձեզանից ո՞վ էր համաձայն լինելու, որ Հայաստանը հենց այնպես, ոչնչի դիմաց Ադրբեջանին վերադարձնի 5 + 2 շրջանները: Կրկնում եմ՝ ոչնչի դիմաց, ոչ մի կարգավիճակի դիմաց։
Անձամբ ես դեմ էի լինելու ու ոչ թե նրա համար, որ ես «ոչմիթիզական» եմ, ինչպես որոշ շրջանակներ ամեն պատեհ ու անպատեհ առիթով պիտակավորում են իրենց հետ տարակարծություն ունեցող մարդկանց։ Անգամ հիմա՝ պատերազմում պարտվելուց հետո, այո՜, ասում եմ, որ դեմ էի լինելու նման զիջմանը, իսկ դա միակողմանի զիջում էր, ոչ թե փոխզիջում։
Եթե լիներ փոխզիջումային լուծման հասնելու հնարավորություն, դրան կգնային թե՜ Ռոբերտ Քոչարյանը, թե՜ Սերժ Սարգսյանը, թե՜ Նիկոլ Փաշինյանը, դրան կգնար նաև Լևոն Տեր-Պետրոսյանը, որովհետև նրա կողմից հրաժարական տալու «քաղաքացիական պատերազմից խուսափելու» դրդապատճառը գոնե ինձ համար համոզիչ չէ ու այս թեմային անդրադառնալու առիթներ դեռ, վստահաբար, կլինեն։ Այստեղ ղեկավարի անձը ինձ համար էական չէ, որովհետև ես նրանցից ոչ մեկի քաղաքական գծի մեջ չեմ ու նրանց պահելու խնդիր չունեմ։ Չի եղել փոխզիջման տարբերակ, եղել է Հայաստանին պարտադրվող միակողմանի զիջում, որին մեր ղեկավարները չեն գնացել ու ես նրանց հասկանում եմ, որ չեն գնացել նման զիջման։ Այլ հարց, որ ես մեղադրում եմ նրանց բոլորին, որ չեն ստեղծել մի պետություն, որի հետ Ադրբեջանը չէր համարձակվի մտնել պատերազմի մեջ։
Ես չեմ հավատում դասագրքային քաղաքականությանը․ չի եղել լուծման հնարավորություն, որին կգնար Հայաստանի ղեկավարը ու որը ընդունելի կլիներ ժողովրդի կողմից։ Պատերազմում պարտվելուց հետո շատ հեշտ է հետահայաց ինչ-որ թվացյալ լուծումներից խոսելը։ Էլ չեմ խոսում այն մասին, որ ԵԹԵ անգամ գնացած լինեինք նման զիջման ու նորից սկսվեր ռուս — ուկրաիանական պատերազմը, ո՞րն էր երաշխիքը, որ չէր լինելու այն, ինչ եղավ։ Չկա նման երաշխիք, եթե չկար Արցախի ստատուս։ Ի վերջո, եթե չլիներ ռուս — ուկրաինական պատերազմը, այն Արցախը, որը կար 44-օրյայից հետո, առ այսօր էլ լինելու էր։ Ինչու՞ ենք մենք վստահ ասում, որ այ մենք եթե այսպես անեինք, ապա այսպես կլիներ, բայց միևնույն ժամանակ անտեսում եք արտաքին այն հանգամանքները, որոնք գետնի վրա իրավիճակ են փոխել տարածաշրջանում։
Հիմա հարցը․ պատկերացրեք 2020 թվականի սեպտեմբերի 26-ն է ու Նիկոլ Փաշինյանը ուղերձով դիմում է ժողովրդին՝ ասելով, որ կամ պետք է ոչ մի բանի դիմաց (եթե չկար Արցախի անկախություն, մնացածը ոչ մի բան են) տանք 5+2 շրջանները կամ պատերազմ է սկսվելու։ Դուք ի՞նչ կասեիք այդ ժամանակ։