Փաշինյանի թիմի համար ԼՂ-ն այլևս «այլ տարածք» է, որովհետև դա է դարձել իշխանություն պահելու բանաձևը
«Կարծում եմ՝ Հայաստանի Հանրապետության իշխանությունները որոշում են Հայաստանի ճակատագիրը, և այլ երկրի կամ տարածքի ղեկավարության միջամտությունը Հայաստանի արտաքին գործերին չի կարելի թույլ տալ»,- ասել է Արսեն Թորոսյանը՝ նկատի ունենալով Արցախի նախագահ Արայիկ Հարությունյանին:
Հիմա հասկանո՞ւմ եք, թե որն է ռալիստների ու ՔՊ գործիչների ցինիզմի տարբերությունը:
Ռեալիստները բանակցային արժանապատիվ լուծման կողմնակից էին մինչև 44-օրյա պատերազմը, երբ Նիկոլ Փաշինյանը, Արսեն Թորոսյանն ու սրանց թիմակիցները դաշնակցականներից ավելի հայդատական էին ու «Արցախը Հայաստան է ու վերջ» վանկարկելով՝ քաղաքական դիվիդենտեր էին հավաքում, որի գինը դառնալու էին հազարավոր լուսավոր կյանքեր:
Ռեալիստները 44-օրյա պատերազմից հետո ասում էին, որ ԼՂ-ի անկախության օրակարգը մնացել է պատերազմի փլատակների տակ ու պետք է գտնել Արցախի հայկականության ու նրա ժողովրդի անվտանգության ապահովման արդյունավետ մեխանիզմներ, իսկ երկիրը ավերակների վերածած իշխանությունն ու նրա «նշանակած» ընդդիմությունը դարձյալ խաբում էին ժողովրդին՝ մեկը Կոսովոյի նախադեպ, մյուսը՝ Շուշիի ու Հադրութի դեօկուպացիա խոստանալով: Փաշինյանի ու Քոչարյանի թիմերի դարդ ու ցավն Արցախը չէր, այլ արտահերթ ընտրություններում մեր հասարակության քվեները «լափելն» էր:
Ռեալիսները հիմա էլ նույն բանն ես ասում՝ առանց մի գրամ պոպուլիզմի, իսկ «Արցախը Հայաստան է և վերջ» ասողների համար ԼՂ-ն դարձել է «այլ տարածք», որովհետև դա է դարձել իշխանություն պահելու բանաձևը: Մեկը հարցնող լինի, թե ինչո՞ւ պատերազմի առիթ տվեցիք ու հանձնեցիք այդ «այլ տարածք»-ի տարածքները:
«Կարծում եմ՝ Հայաստանի Հանրապետության իշխանությունները որոշում են Հայաստանի ճակատագիրը, և այլ երկրի կամ տարածքի ղեկավարության միջամտությունը Հայաստանի արտաքին գործերին չի կարելի թույլ տալ»,- ասել է Արսեն Թորոսյանը՝ նկատի ունենալով Արցախի նախագահ Արայիկ Հարությունյանին:
Հիմա հասկանո՞ւմ եք, թե որն է ռալիստների ու ՔՊ գործիչների ցինիզմի տարբերությունը:
Ռեալիստները բանակցային արժանապատիվ լուծման կողմնակից էին մինչև 44-օրյա պատերազմը, երբ Նիկոլ Փաշինյանը, Արսեն Թորոսյանն ու սրանց թիմակիցները դաշնակցականներից ավելի հայդատական էին ու «Արցախը Հայաստան է ու վերջ» վանկարկելով՝ քաղաքական դիվիդենտեր էին հավաքում, որի գինը դառնալու էին հազարավոր լուսավոր կյանքեր:
Ռեալիստները 44-օրյա պատերազմից հետո ասում էին, որ ԼՂ-ի անկախության օրակարգը մնացել է պատերազմի փլատակների տակ ու պետք է գտնել Արցախի հայկականության ու նրա ժողովրդի անվտանգության ապահովման արդյունավետ մեխանիզմներ, իսկ երկիրը ավերակների վերածած իշխանությունն ու նրա «նշանակած» ընդդիմությունը դարձյալ խաբում էին ժողովրդին՝ մեկը Կոսովոյի նախադեպ, մյուսը՝ Շուշիի ու Հադրութի դեօկուպացիա խոստանալով: Փաշինյանի ու Քոչարյանի թիմերի դարդ ու ցավն Արցախը չէր, այլ արտահերթ ընտրություններում մեր հասարակության քվեները «լափելն» էր:
Ռեալիսները հիմա էլ նույն բանն ես ասում՝ առանց մի գրամ պոպուլիզմի, իսկ «Արցախը Հայաստան է և վերջ» ասողների համար ԼՂ-ն դարձել է «այլ տարածք», որովհետև դա է դարձել իշխանություն պահելու բանաձևը: Մեկը հարցնող լինի, թե ինչո՞ւ պատերազմի առիթ տվեցիք ու հանձնեցիք այդ «այլ տարածք»-ի տարածքները:
Թողնել պատասխան