Category: Саркис Цатурян / Սարգիս Ծատուրյան

Рубрика «Вопросы и ответы»
Меня спрашивают: «В своей книге и в выступлениях вы часто ссылаетесь на христианство, связывая веру с Армянской мечтой. А как быть армянам, которые исповедуют другие религии?». Ответ смотрите в видео.

Народ сохраняет свою субъектность и государственность ровно до тех пор, пока умеет мечтать. Ровно до тех пор, пока готов прилагать усилия для достижения мечты. Под Армянской мечтой я понимаю не абстрактные мудрствования и желания, а инклюзивную идею, которая несет в себе общественное благо и предполагает активные действия – ежедневный труд во имя национального освобождения.
Мечта является залогом успеха освободительного движения, но только в том в случае, если каждый из нас откажется от личного эгоизма в пользу эгоизма национального. Личная воля каждого, подобно куску металла, должна быть переплавлена в народную волю, которая пробьет путь к свободе.
Поэтому армянский философ Давид Анахт (Непобедимый) писал в трактате «Определения философии», что «общее предшествует частному»: «Если бы не существовало дерева вообще, то не было бы и отдельного дерева, то есть ореха или самшита». Тезис Анахта – составной элемент Армянской мечты, наводящий на принципиальную аналогию: армянство являет собой дерево, которое глубоко уходит корнями в землю. Ствол дерева олицетворяет собой общее, а его ветви – частное.
Общее может существовать без веток, но сами ветки обречены на гибель без ствола, благодаря которому ветки питаются из земли. Если армянин ставит частное выше общего, то он своими помыслами уже отрицает принадлежность к армянской судьбе. Здесь работает следующая зависимость: если ты веришь в армянскую судьбу, то постигаешь Армянскую мечту. Если ты постигаешь Армянскую мечту, то начинаешь строить справедливое армянское общество с опорой на государство, которое исходит из интересов народа, а не из интересов олигархов и колониальных наместников.
Из книги «Армянская мечта»

Будьте счастливыми прямо сейчас, чтобы быть счастливыми завтра и послезавтра. Помните: счастье — это выбор, а не дар. Наше счастье находится в нас самих, а не в других людях. Так что действуйте и никого не ждите!

Выкладываем запись прошедшего голосового чата с Саркисом Цатуряном.
Для тех кто не успел.
@ArmenianAlliance 🦁

💬 В 21:00 по Москве (22:00 по Еревану) на канале Armenian Alliance пройдет голосовой чат с участием автора книги «Армянская мечта» Саркиса Цатуряна.
Он ответит на все интересующие вас вопросы.
👉 Подключайтесь к чату

Армянская армия — это скала, на которой стоит государственность армянского народа. История армянской армии началась не 32 года назад, а 4 516 лет назад.
Армянская армия — ровесница Царства Хайка. Именно благодаря ей в 2492 году до Рождества Христова наш прародитель Хайк победил вавилонского тирана Бэла. И это не легенда, а быль. С тех пор идет вечная война со злом, которую ведет каждое поколение армян. Царство Араратское, Великая Армения, Киликийское царство, меликства Арцаха и Утика, Первая Республика Армения и постсоветская Армения — все они держались и держатся на плечах армянского солдата.
Мой род гордится своей принадлежностью к Армянской армии. Для меня Армянская армия — это мой племянник Арман Цатурян, который в сентябре 2022 года пал смертью храбрых, защищая Сюник.
Армянская армия для меня — мой дядя Арарат Цатурян, который воюет с юношеских лет. Дядя Арарат до сих пор находится на боевом посту.
Армянская армия — это каждый армянин, который сражается за свободу своей Родины.
Я хочу сказать вам всем спасибо. Спасибо за любовь к Родине, которая вдохновляет меня и наш народ.

Армянская армия — это наша скала!

Друзья, напоминание!
Сегодня в 21:00 (мск) и 22:00 (арм) времени будет эфир с Саркисом Цатуряном

Не забывайте ставить напоминание✅
@ArmenianAlliance🦁

Այսօր 19 տարեկան Արեգի տոնն է, որը Շուշիում զոհված եղբոր դին հանելիս ինքն էլ է զոհվել։ Իրենք չգիտեն, որ Ղազանչեցոցի գլխին հիմա ադրբեջանական դրոշն է ծածանվում։
Այսօր 18 տարեկան Սաքոյի տոնն է, որը հավատացած էր՝ հաղթելու ենք, մորն ասած վերջին խոսքերն էին՝ «Մա՛մ ջան, կպած առաջ ենք գնում, չմտածես», ու ինքը հաղթած էլ զոհվեց՝ էդ մենք ենք պարտվել։
Այսօր 27 տարեկան անմահացած հերոս Artyom Kolanjyan-ի տոնն է, ով 2016 թվականից ի վեր կամավորագրվել էր ,ու մինչև վերջ կյանքը չխնայեց հանուն Հայրենիքի, հանուն ապագայի, հանուն մեզ բոլորիս:
Այսօր էն զոհված բժիշկների՝ Սաշայի, Նարեկի, Վահեի, Դավիթի, Հարութի… տոնն է, որոնք վիրավոր տղաների համար ոչինչ չեն խնայել՝ իրենց կասկան են տվել, իրենց կյանքն են տվել։
Այսօր 34 տարեկան Կարոյի տոնն է, որն ամեն հարձակումից առաջ 1֊2 ամսական աղջկա նկարն է նայել ու կատաղած առաջ նետվել։ Կարոյի դին հենց աղջկա նկարով էլ ճանաչեցին։
Այսօր ձյաձ Սամվելի տոնն է, ում տղան աչքի առաջ զոհվել էր, բայց ինքը շարունակել էր կռվել։ Ձյաձ Սամվելն արդեն տանն է. այսօր Եռաբլուրում է, տղայի հետ դեռ կռիվ է տալիս, թե՝ ախր, հակառակ տեղերում պիտի լինեինք։
Այսօր էն հոգևորականների տոնն է, որոնք օրերով խրամատում էին քնում, վիրավորներին օգնում, նաև՝ զենքով առաջ գնում։ Նրանց շարքում էլ զոհեր, անհետ կորածներ կան…
Այսօր «նեգոդնի» տղերքի՝ Հայկի, Բարութի (անունն էդպես էլ չիմացա), Գևի, մյուսների տոնն է, որոնք հոսպիտալի մոտ էին՝ վիրավորների ծնողներին էին օգնում, համոզում, որ մի բան ուտեն, որոնք երկու օրը մեկ Արցախ էին գնում՝ սնունդ, ծխախոտ տանում։
Այսօր դեռ հիվանդանոցներում պառկած վիրավոր տղերքի տոնն է, որոնք թշմանուն «գրավ» են թողել իրենց ձեռք ու ոտքը։
Այսօր պատերազմից ողջ֊առողջ վերադարձած Գագոյի, Գոռի, ձյաձ Լյովի, Հովոյի, Խաչիկի, ձյաձ Աբրահամի, Կարոյի… տոնն է, որոնք հիմա լուռ են, հատկապես այսօր լուռ են։
Այսօր 18֊20 տարեկան էն զինվորի օրն է, որը դեռ կանգնած է սահմանին, որը դեռ սահմանն է պահում… Սահման, որի սահմանները ոչ մեկին պարզ չեն։
Շնորհավո՜ր, տղե’րք։ Կներեք մեզ։
©Կարինե Հարությունյան

«Թույլը սարսափում ե՝ չլինի՞ թե կուլ գնա ուժեղին, իսկ ուժերը արթուն խսկում է, որ իր հակառակորդը չգերազանցի իրեն:
Եվ խաղաղապաշտ ու անարի ժողովուրդները տկարանում են և դառնում են որսը նրանց, որոնց ուժը աճում է և ծավալվում անդւմադրելիորեն: Հասկանանք և հետևյալը:
Հանուն խաղաղության չեն կնքում պայմանագրերը, այլ հանուն պետությունների օրվա կենսական շահերի»:
Գարեգին Նժդեհ
«Միգուցե Նժդեհ ունեցող ազգը չի՞ կարողանում դասեր քաղել իր անցյալից։ Դարեր շարունակ հայերը նույն սխալներն են թույլ տալիս, որովհետեւ նույն մեղքերն են գործում»:
Սարգիս Ծատուրյան