Category: Armenian Sensations

«Նոր պրոյեկտ. Տնտեսական ալիք» նախաձեռնությունը ներկայացնում է տնտեսագետ, փորձագետ Ատոմ Մարգարյանի՝ «Պետությունը քաշում է փողը․․․ ոչնչացնելով աշխատատեղերը» վերլուծությունը.
❗️
Աղքատությունը և անհավասարությունը շարունակում են մնալ մեր հասարակության ամենախոցելի իրողությունները։ Մյուս կողմից, միջին խավի դերն ու կշիռը տնտեսական ու քաղաքական գործընթացներում շարունակում է մնալ թույլ ու որոշակիությունից զուրկ։ Այնուամենայնիվ, ինչպիսի՞ն են կապիտալի հոսքերի, եկամուտների բաշխման տնտեսական իրավիճակի շարժի միտումները երկրում վերջին 7-8 տարիներին՝ այսպես կոչված «թավշյա հեղափոխությունից» ի վեր։
Թվում էր, թե այսպես կոչված «տասնամյակների թալանը» ետ բերելու, ստեղծագործ աշխատանքի ու արժանապատիվ վաստակի հնարավորություններ ստեղծելու և եկամուտների արդարացի վերաբաշխման վրա հիմնված համակարգեր ձևավորելու խոստումներով իշխանության եկած քաղաքական ուժը պետք է որ հրաժարվեր նախկինների օրոք քաղաքականության գլխավոր հենասյուն եղած ստվերի ու կոռուպցիայի օրակարգից, ու այդ կերպ ձերբազատած ռեսուրսները վերաուղղեր ներդրումների, նոր աշխատատեղերի, հետևաբար և՝ հասարակության մեծ մասի համար արդար ու արժանապետիվ վաստակի մեխանիզմների։ Ավելի պարզ՝ դա նշանակում էր երկիրը վերջապես դուրս բերել կապիտալի նախասկզբնական կուտակման՝ արդեն շարունակական դարձած խրոնիկ շրջապտույտից, երբ ցանկացած իշխանություն և իշխանավոր իր հիմնական ու առաջնահերթ խնդիրը դիտում էր պետության ուժը, ռեսուրսները, ֆինանսները և ունեցած լիազորությունը ուղղել անձնական հարստություն դիզելու, բիզնեսը քվոտավորելու և նրանում փայ մտնելու, արագորեն հարստանալու գերնպատակին՝ «ինձնից հետո թեկուզ ջրհեղեղ» կարգախոսով։
Այդ ամենին վերջ տալու համար նոր իշխանությունից ի՞նչ էր պահանջվում՝ հարցը ամենևին հռետորական չէ։ Պատասխանն էլ շատ հստակ է։ Նոր իշխանությունից պահանջվում էր պարզապես զերծ մնալ նախկինների վարքագծի կրկնությունից, միաժամանակ ձեռնպահ մնալ վենդետաներից, գործարարների ու կապիտալի սեփականատերերի նկատմամբ անձնական հաշվեհարդարներից, ուղղակի ու սելեկտիվ թիրախավորումներից, գնալ ինստիտուցիոնալ լուծումների ճանապարհով։ Դա նշանակում է՝ պետք է օգտագործեր կապիտալի, ունեցվածքի ու եկամուտների համաներումների մեխանիզմը ու արագորեն տնտեսությունը փոխադրեր գործունեության բնականոն ռեժիմի, այն հաշվով, որպեսզի բացառվեր կապիտալի փախուստը երկրից։ Կարո՞ղ ենք այսօր այս հարցին դրական պատասխան տալ։ Ակնհայտ է, որ ցանկացած ողջամիտ մարդու համար այս հարցերի պատասխանները բացասական են։
Ի՞նչ ունենք այսօր։ Մեր տնտեսական ակտիվների մի զգալի մասը այսօր կապակցված է այս կամ այն քրեական գործով, միևնույն ժամանակ նաև այդ պատճառով միջոցների մի ահռելի զանգված արտահոսել է երկրի սահմաններից դուրս։ Ու այս ամենի վերջը չի երևում՝ հատկապես ներկա ու առաջիկա նախընտրական սպասումների ու զարգացումների ֆոնին։ Մինչդեռ այդ միջոցները կարող էին դառնային աշխատատեղեր, մարդկանց վաստակներ, հետևաբար և՝ պետական բյուջեի հավելյալ եկամուտներ։ Դրանք այսօր չկան։ Կապիտալի մի այլ, շատ մեծ զանգված ներդրված է առևտրի, ծառայությունների, խաղաբիզնեսի և վերարտահանումների ոլորտներում։ Դրանցում շատ մեծ ստվեր կա ու ֆիքսել դրանցում իրական շրջանառությունները և հարկել, չափազանց բարդ է։
Փոխարենը ֆինանսական ռեսուրսների մեծ դեֆիցիտ ունեցող կառավարությունը դիմել է ահռելի ծավալների ներքին ու արտաքին փոխառությունների՝ ըստ էության իր պաշտոնամուտի համեմատ կրկնապատկելով պետական պարտքը: Ուժից վեր պետական պարտքի սպասարկման ծանր բեռը հարկադրում է իշխանությանը, մի կողմից, պտտել հին պարտքը սպասարկելու ու մարելու համար նոր պարտք վերցնելու թափանիվը, մյուս կողմից, իհարկե ավելացնել հարկային ճնշումը գործարարների վրա, հատկապես փոքր ու միջն բիզնեսի վրա։
Այս խաղը չափազանց վտանգավոր է։ Շատ պարզ երևում է, որ կառավարությունը ստիպված է ավելի ու ավելի բարձր տոկոսներով արտաքին վարկեր ներգրավել, մյուս կողմից, ներքին շուկայում ևս պետական պարտատոմսերի տոկոսադրույքները չափանց բարձր են։ Սա արդեն արկածախնդրություն է, երբ պայմանականորեն ասած՝ «իր ծախսերը» հոգալու համար կառավարությունը, շատ թանկ գին վճարելով, բարձր տոկոսներով գումարներ է քաշում ներքին տնտեսությունից, այդպիսով փակելով մասնավոր ներդրումների հնարավորությունները։ Տնտեսագիտորեն դա կոչվում է «արտամղման էֆեկտ»։ Բանկերը, իհարկե, հաճույքով խաղում են կառավարության խաղը՝… ամբողջական հոդվածը կարդալ այստեղ 👇
https://www.facebook.com/share/p/1EJn8GTws9/

🚩…где находится одна из самых важных стратегических локаций Ирана.
Конечно, граница Ирана с Арменией, поскольку это единственная граница, которая ПОКА не контролируется трансатлантический и силами.
А кто является стратегическим партнером Израиля в нашем регионе?
азербайджан.
Поддержит ли азербайджан Израиль?
Как минимум, провоцируя военные действия вдоль границы между Арменией и Ираном…
Вы можете прочитать полную статью по этому адресу…https://hraparak.am/post/52d6993a5e0fa689f70b77d559b51d03?fbclid=IwY2xjawJaiCdleHRuA2FlbQIxMQABHYrZPxXchA-zcbRYVz6S3ne3EQ78hOhl7KG1HaBVroVRwjGs9sZUZUdrGg_aem_rsDFwCbh9K2ln0aOYmBx9g
© 2008 — 2021 «ежедневная газета Грапарак»

🚩Сегодня соучредители гражданской инициативы “Мост” Луиза Саркисян и Рафаэль Унанян посетили беженцев молодых людей из Арцаха, проводящих акцию протеста на площади Свободы.
Целью этого визита было на месте ознакомиться с требованиями наших братьев и сестер из Арцаха, чтобы более глубоко и подробно понять суть проблем наших соотечественников, оказавшихся в положении вынужденных переселенцев .
Встреча прошла в дружеской и непринужденной атмосфере.
Основатели и члены Гражданской инициативы “Бридж” исключают раскол армянского мира и внутреннюю вражду и постоянно подчеркивают, что если у армян Арцаха возникнут проблемы на их Большой Родине, то нужно сделать все возможное, чтобы эти проблемы получили соответствующие решения.
Гражданская инициатива “Мост”

🧑‍💼👨‍🎨🕵‍♂️Смелость и справедливость во имя исторической правды: Согомон Тейлерян
2 апреля – день рождения Согомона Тейлеряна, выдающегося деятеля национально-освободительного движения, который стал символом борьбы за справедливость. Именно он убил Мехмеда Талаата-пашу, одного из главных организаторов Геноцида армян.
Согомон Тейлерян родился в семье состоятельных крестьян. Во время Первой мировой войны его семья стала жертвой Геноцида армян, а сам он стал свидетелем трагических событий. После потери родных он поклялся отомстить за свою семью и защитить честь своего народа.
Мировая известность к Тейлеряну пришла после его смелого поступка 15 марта 1921 года, когда в Берлине он убил Талаата-пашу. На суде, который вскоре состоялся, Тейлерян объяснил свои действия как акт мести за смерть родных и весь армянский народ. Суд признал его действия оправданными, подчеркнув, что он действовал в состоянии сильнейшего аффекта, вызванного пережитыми ужасами.
Этот поступок стал мощным символом сопротивления и борьбы за справедливость. Он показал, что преступления против человечности не останутся безнаказанными. Дело Тейлеряна привлекло внимание мировой общественности к трагедии армянского народа и способствовало признанию Геноцида армян.
После оправдания на суде Тейлерян эмигрировал в США, где продолжил активно участвовать в общественной жизни армянской диаспоры. Он ушел из жизни 23 мая 1960 года в Сан-Франциско, но его подвиг и память о нем продолжают жить в сердцах армян по всему миру. Он оставил глубокий след в истории, став важной фигурой, символизирующей стремление к справедливости и признанию исторической правды.
Сегодня его память сохраняется через книги, документальные фильмы и памятники, воздвигнутые в его честь. История Согомона Тейлеряна вдохновляет новые поколения армян на борьбу за права и признание исторической справедливости. Электронная армянская библиотека гордится возможностью предоставлять материалы о его жизни и подвиге, чтобы его наследие продолжало вдохновлять и обучать.
#альфа_персоны
@alphanewsam
Подписка на Alpha News
ВК • Дзен • Сайт • TikTok • Facebook • Instagram • YouTube • X/twitter

Срочно 👹👹👹
Хроники бархатного беспредела.
Сегодня , когда кортеж какого то бархатного чиновника из “высших кругов” ( кого конкретно ещё предстоит выяснить) проезжал по улице, водители традиционно сигналили в знак протеста, выражая тем самым свое истинное отношение к пашиняновским властям
“если власти не в курсе, то им постоянно сигналят уже долгое время).
В какой момент полицейские по непонятным пока причинам выдернули из машины одного из сигналиющих водителей , положили последнего на асфальт , заковали в наручники и под громкие крики увезли.
Почему ?
С каких это пор сигналить кортежу чиновников в Армении считается основанием для задержания?
Или может таким вот способом эти власти решили запугать людей?
Или может хотят вернуть себе былую любовь и доверие граждан, которых за сигнал задерживают у всех на глазах?
Если это не так ,то требуем пояснения у полиции за что так по зверски задержали парня ?
Вы с ума сошли там ?
Вам результатов выборов в Гюмри мало ?

🔺Сегодня годовщина апрельской 4-дневной войны и хочется вспомнить персонажа, из-за которого с Арцахом в апреле 2016 года чуть не случилось то, что произошло в 2020-м.
Начальник управления разведки Генштаба ВС РА, генерал-майор Аршак Карапетян проспал начало войны.
В буквальном смысле.
Проспал настолько, что через 3 недели был изгнан взашей из Минобороны РА, а вскоре сослан в Москву военным атташе посольства.

С приходом Пашиняна Аршак расцвел и продал себя Пашиняну став единственным из высших офицеров, кто настучал следствию на Роберта Кочаряна.
Что произошло с Арменией и Арцахом в бытность Аршака советником Пашиняна, а затем министром обороны, без слез не вспомнишь.
Сейчас Карапетян пытается вернуть себя в политическое поле Армении, но и как на своих бывших рабочих местах, везде терпит провал.
Ну а ребята ,сложившие головы в Талыше и Джабраиле, в первые часы 4-дневной войны, должны быть “благодарны”
начальнику управления разведки Генштаба ВС Армении Карапетяну сладко храпевшему у себя в кровати.

Один в поле воин: Роберт Абаджян
В эти дни очередной годовщины «Апрельской войны» мы помним и чтим Роберта Абаджяна, человека, ставшего легендой благодаря своей храбрости.
Младший сержант Армии обороны Арцаха после гибели товарищей в одиночку сражался с группами азербайджанского спецназа во время апрельской войны 2016 года.
Когда враг начал масштабные наступления, Роберт, командир его роты Арменак Урфанян и два пулемётчика Кярам Слоян и Андраник Зограбян защищали одну из позиций Мартакертского района.
Силы были не равны, командир погиб, Роберт был ранен в ногу, а боеприпасы заканчивались. Абаджян, взявший на себя командование, отправил солдат за патронами и остался защищать пост с пулеметчиком Андраником Зограбяном.
Оба были ранены, но продолжали сражаться. Чтобы сохранить силы, пришлось отступить в позиционное убежище. Это не помогло. Андраник Зограбян погиб от потери крови. Роберт остался совсем один.
Абаджяну удалось установить связь с командиром батальона. Патроны были на исходе, поэтому юноша рассказал о ситуации на позиции и сообщил, что у него осталась последняя граната.
Многие из вас слышали его последние слова:
«На этом посту пролилась кровь моих ребят, здесь воевали мои братья, на этой земле была борьба. У меня одна граната, я выдернул чеку и жду их. Как только они придут, мать их и тех, кто сдаст этот пост… Я его не сдам»
А дальше — взрыв, который унёс жизнь Роберта и врагов, проникших в окоп.
Он не сдал ни миллиметра армянской земли и отказался сдаться сам. Генерал Тер-Тадевосян как-то сказал: «Геройство в армянских генах». Двадцатилетний Роберт в очередной раз это подтвердил.
Младший сержант Роберт Абаджян посмертно был удостоен высшего звания «Герой Арцаха» и ордена «Золотой орёл».
Брат его товарища Карама Слояна в 2019 году назвал сына в честь Роберта:
«Мира нашей стране, а этому малышу здорового и беспечного детства. В семье брата героя войны Кярама Слояна родился мальчик»
Об этом сообщил ректор Ереванского государственного медицинского университета.
#нашилюди
📱 ArmeniaOne

📍Нам всем нужно встать рядом с арцахцами

Вот уже сколько времени прошло после провального поражения нашей сборной по футболу команде Грузии, но до сих пор в средствах массовой информации и соцсетях мелькает слово “позор”. Но как легко, с полным безразличием, а то и радостным гиканьем мы встречаем настоящий, полноценный позор.
Это не позор, а — спорт. Жизнь, состоящая из побед и неудач. Поражение наших футболистов в Тбилиси, пусть и разгромное, — обидная спортивная неудача, только и всего.
А позор-это то, что делают со страной и народом Пашинян и его свора.

Позор — это молчание и равнодушие большинства граждан. Позор — то, что творят с народом те из команды Пашиняна, у кого оказывается хоть немного власти в руках. Позор — то, как поступает с вынужденными переселенцами из Арцаха это правительство.
СИЛЬНАЯ АРМЕНИЯ


Գյումրու «սպիտակ ծուխը» և իր դասերը
 
Գյումրիից «Պապի ընտրության» սպիտակ ծխի եռօրյա սպասումն իրականում խոսում է շատ լուրջ խնդրի մասին։ Մենք խնդիր ունենք այս և մյուս ազդակները ճիշտ հասկանալու՝ ներհայաստանյան հետագա սցենարները ճիշտ պատկերացնելու համար։
 
1.     Ավարտվում է Նիկոլի և ՔՊ-ի ժամանակաշրջանը։ Ամեն գնով փորձելու են կառչել, բայց միևնույն է տապալվելու են։
2.     Անհատների դերը դեռևս շարունակում է մնալ բարձր։ Ընտրազանգվածներն առաջնորդվում են ընտանեկան, կլանային սկզբունքներով, և սա լուրջ խնդիր է։
3.     Թրամփը Հայաստանում ջարդել է այսպես կոչված «եվրոպամետների» ուժը։ Օտար թթվածնով սնվող ցանցն աչքի առաջ քանդվում է։ Թե ինչի կտրանսֆորմացվի նրանց նախկին ռեսուրսը՝ առանձին քննարկման թեմա է։
4.     Համապատասխան մթնոլորտի դեպքում տանը մնացող մշտապես դիտորդ քաղաքացիներից հնարավոր է ստանալ մոտիվացված ընտրազանգված։
5.     Սխալ է այն հապճեպ հետևությունը, թե այս մոդելով կարելի է գնալ խորհրդարանական ընտրությունների։ Համապետական ընտրությունները չեն կարող լինել նույնը՝ մասշտաբի պարզ փոփոխությամբ։ Այս մոդելի ընտրությունը քաղաքական-հասարակական ինստիտուտների տոտալ ստորադասումն է անձերին, կլաններին, մեծ ընտանիքներին։ Մենք չենք կարող խաբել մեզ, թե Կոմունիստական կուսակցությունը Գյումրիում մեծ հաջողության է հասել, կամ «Հայրենիքը» և մի անհայտ կուսակցություն հաջողություն արձանագրեցին։ Դա արել են անհատները, կլանները։ Սա փակուղային մոդել է 21-րդ դարում պետություն զարգացնելու համար։ Ավելի պարզ ասեմ. այս մոդելով ԱԺ ընտրություններում հաղթանակ տանելը բերելու է մի 10-15ընտանիքների կողմից երկիրը «կադաստրի թղթով» մեջ-մեջ անելուն։
6.     Քաղաքական պրոցեսներում ստվերն անթույլատրելի մեծ է։ Մի ամբողջ երկիր սպասում է, թե ստվերում մի քանի հոգի մի քանի անհասկանալի միջնորդներով ի´նչ կպայմանավորվեն։ 
 
Այնուհանդերձ, էական պոզիտիվը 1-ին կետն է, որի գործնական ռեալիզացիայի համար, և այդ ընթացքում իրական ռիսկերը չեզոքացնելու համար ա´յլ քաղաքական-հրապարակային պրոցեսներ են պետք։ Սրա մասին պետք է բաց խոսել՝ Գյումրիից սպիտակ ծխի դուրս գալուց հետո։
 
Վահե Հովհաննիսյան
Այլընտրանքային նախագծեր խումբ