Category: Tatev Hayrapetyan

Արտակ Սմբատյանցը Հայոց եկեղեցու այն նվիրյալ հոգևորականներից էր, որի կյանքը լի էր հասարակական ու եկեղեցական պայքարով։ 1922-ին ձեռնադրվեց եպիսկոպոս և իր գործունեությամբ աչքի ընկավ հատկապես 1914–1920-ականներին․ կազմակերպեց արևմտահայ գաղթականների խնամքն ու բնակեցումը, բացեց դպրոցներ ու հիվանդանոցներ, առաջնորդեց Շիրակի և Սյունյաց թեմերը։ Նա պայքարում էր հոգևորականների իրավունքների համար՝ դիմելով իշխանություններին, բողոքելով հալածանքների դեմ։ 1933-ին դարձավ դիվանապետ, 1935-ին՝ կաթողիկոսի լիազոր Արարատյան թեմում։ Սակայն 1937-ի ստալինյան ռեպրեսիաները չշրջանցեցին նրան․ ապրիլի 13-ին ձերբակալվեց, ամիսներ շարունակ կտտանքների ենթարկվեց և նույն տարվա օգոստոսի 31-ին գնդակահարվեց։ Արտակ Սմբատյանցի կյանքը խորհրդանշում է եկեղեցու ու ժողովրդի կողքին կանգնած, բռնությանը չհնազանդվող նվիրյալի կերպարը։
Մաքուր Պատմություն📖

Ոչխար առ ոչխար հետ ենք տվել 🙂
https://t.me/twentyfournews/250874

Ալբանիայի նախագահը կատակել է,որ Մակրոնը չի շնորհավորել՝ Ադրբեջանի ու Ալբանիայի միջև Թրամփի խաղաղության գործարքի կապակցությամբ։

Ադրբեջանում անցկացվող ԱՊՀ երկրների խաղերի բացման արարողության ժամանակ ամբողջ սիմվոլիկան կրկին հակահայկական և պատերազմական էր։ Մի կողմից ցուցադրվում էր Ալիևի սիրած «երկաթե բռունցքը», մյուս կողմից՝ 44 թիվը, որն ուղեկցվում էր «թշնամու դեմ տարած հաղթանակի» մասին խոսքերով։
Այս ամենը ևս մեկ անգամ ապացուցում է, որ այս երկիրը խաղաղության և բարիդրացիության միտում չունի։ Ողջ վարչակարգը կառուցված է ագրեսիայի, ատելության և պատերազմական քարոզի վրա։ Եվ սա ոչ թե փոխվում է, այլ ընդհակառակը՝ խորանում, դառնալով ոչ միայն ներքին, այլև արտաքին հարաբերությունների կարևոր բաղադրիչ։

– Ադրբեջանի կառավարությունը հրապարակել է 2026 թվականի պետական բյուջեի նախագիծը, որի համաձայն գալիք տարի երկրի ռազմական ծախսերի ընդհանուր ծավալը կազմելու է 5 միլիարդ 120 միլիոն ԱՄՆ դոլար: Այսինքն՝ չնայած հայկական կողմի այն հիմնավորմանը, որ խաղաղության համաձայնագրի նախաստորագրումից ելնելով, իրենք որոշել են չավելացնել, գուցե նաև կրճատել մեր ռազմական բյուջեն, Ադրբեջանը ավելացնում է բյուջեն, ինչո՞ւ:

– Այո՛, Ադրբեջանի ռազմական բյուջեն շարունակում է կայուն կերպով աճել՝ հակասելով նրա հայտարարած «խաղաղության օրակարգին»։ 2020 թվականին Ադրբեջանի պաշտպանության ծախսերը կազմել են 2.2 միլիարդ դոլար։ Արցախի դեմ սանձազերծված պատերազմի ավարտից հետո այդ թիվը աճել է՝ հասնելով 2.7 միլիարդի՝ 2021 թվականին և 2.8 միլիարդի՝ 2022-ին։ Այս միտումը շարունակվել է նաև 2023-ին՝ կազմելով 3.3 միլիարդ, իսկ 2024-ին՝ 3.7 միլիարդ դոլար։ 2024 թվականի դեկտեմբերին Ռուսաստանի «ՌԻԱ Նովոստիին» տված հարցազրույցում Ալիևը հայտարարել էր, որ 2025 թվականին «ռազմական բյուջեն կհասնի ռեկորդային թվի՝ մոտ 5 միլիարդ դոլարի»: 
Իրականում, նրանք երբեք իրենց ռազմատենչ նպատակները չեն թաքցրել, ընդ որում՝ չեն թաքցրել մինչև 2020 թվականը, 2020-ից հետո, այստեղ հարցն այն է, թե մենք ինչո՞ւ չենք ուզում նկատել դա ու պատշաճ պատրաստվել դրան: Ադրբեջանը շարունակում է պրակտիկ քայլեր ձեռնարկել ռազմական բյուջեի ավելացման, զորավարժությունների ակտիվացման տեսքով: Բաց աղբյուրների տվյալների համաձայն՝ միայն 2025-ի առաջին կեսին՝ հունվարից մինչև հունիս, Ադրբեջանը ընդհանուր առմամբ անցկացրել է 30 համատեղ և առանձին զորավարժություններ, իսկ հուլիս, օգոստոս ու սեպտեմբերին՝ մինչև օրս՝ ևս 11 առանձին ու համատեղ զորավարժություններ է կազմակերպել: Սա հստակ ցույց է տալիս երկրի շեշտը ռազմական ուժի վրա։ 
Առանձնահատուկ ուշադրության է արժանի այն փաստը, որ խաղաղության պայմանագրի տեքստի շուրջ մարտի կեսերին ձեռք բերված համաձայնությունից հետո զորավարժությունների թիվը ոչ թե նվազել, այլ ավելացել է։ Այս օրինաչափությունը հուշում է, որ ուժի կիրառման կամ դրա սպառնալիքի քաղաքականությունը շարունակում է մնալ Ադրբեջանի գործիքակազմում՝ լրջորեն հարցականի տակ դնելով նախագահ Ալիևի՝ խաղաղության կառուցման ցանկության մասին հայտարարությունները։ 
Եթե հակառակորդը քեզ համարում է թշնամի, իր պաշտոնական քարոզչությունը կոչ է անում ցանկացած հայի մեջ տեսնել «պոտենցիալ ահաբեկիչ», շարունակում է հայ պատանդներ պահել իր բանտերում, հայատյացություն է քարոզում, իսկ դու շարունակում ես պնդել, թե խաղաղություն ես կնքում, խոսում է միայն այն մասին, որ դու դիտավորյալ ես երկիրը թողնում անպաշտպան հնարավոր ռիսկերի դիմաց:
https://medialab.am/305795/

Չքնաղ Սյունիք ❤️🇦🇲
Լուսանկարը՝ Cosmo Deus-ի

2020 թվականի սեպտեմբերի 27-ին Ադրբեջանը սանձազերծեց լայնամասշտաբ պատերազմ ընդդեմ Արցախի․․․
Այս մի նախադասության մեջ կա անսահման ցավ, պայքար, կորուստ ու օդում կախված հարցերի շարք։ Բայց հինգ տարի անց, մտածելով օրվա խորհրդի մասին, ես հասկացա, որ չեմ ուզում որևէ ղեկավարի հիշատակել այսօր. սա ինձ համար պայքարի ու կամքի բացառիկ օրինակ ցուցաբերած հազարավոր լուսավոր երիտասարդների հիշատակի ու նրանց կռվի և զոհողության առաջ խոնարհման օրն է։ Սա այն օրն է, երբ ևս մեկ անգամ հասկանում ես, որ դու հենց այդ պայքարից ես ուժ ստանում։ Ես իրենց կռվի համար հավերժ երախտապարտ եմ, ես իրենց պարտք եմ, պարտքի զգացողություն ունեմ հենց իրենց առաջ։ Գիտակցումը, որ այդ լուսավոր, երազանքներով լի տղաները, որոնցից շատերը ծնվել էին 2000, 2001 և 2002 թվականին, չկան այսօր, չկան, որովհետև սեր ունեին իրենց մեջ, պայքար, աննկուն կամք. չկան, որովհետև հավատում էին իրենց կռվին, որովհետև պաշտպանում էին թիկունքում մնացածներին․․․ Այսօր՝ հինգ տարի անց, հենց այդ թիկունքայինները չհանձնվելու, խելք հավաքելու, կամք դրսևորելու կարիք ունեն։
Գոռը, Դավիթը, Արսենը, Աշոտը, Գևորգը, Էրիկը, Համլետը, Լևոնը․․․ Տղաները վիճակագրություն չեն, կլորացվող թվեր չեն, նրանք լուսավոր, վառ անուններ են, սիրուն ժպիտներ են, իրենց հարազատների հենման կետն են, օդում մնացած երազանքներ են, սպասում, ցավ, կորուստ ու խոնարհում են։
Հարցեր կարելի է տալ տարվա մնացած այլ օրերին, իսկ այսօր նրանց լուսավոր անունների օրն է, նրանց աներևակայելի համառ պայքարը հարգելու և դրա առջև գլուխ խոնարհելու օրն է․․․

Ադրբեջանում պետական մակարդակով էթնիկ հայի դեմ ատելություն է քարոզվում ու հաստատ չեք կարող ասել, որ դա արվում է խաղաղասիրական միտումներով…
Թվացյալ «խաղաղության» հակառակ կողմը…